Mystica RPG

Dobrze mówisz!
Wycofuję się plecami do drzwi, którymi przyszliśmy.

Racja.
Rezygnuję z rzucenia strzały (nawet nie zaczynając) i wycofuję sie szybko do korytarzyka

Ja cofam się wraz z toważyszami

Przed zniknieciem w korytarzyku odwracam sie i oceniam sytuację- jeśli szkielety są daleko, poruszają się wolno (nie dogonia mnie zanim rzucę zaklęcie) i nie ma obok nich moich towarzyszy, to rzucam lodową strzałe.

Staje w korytarzyku z gotowym do walki toporem. (Czy w korytarzyku ramie w ramie miesci sie jedna osoba czy wiecej?)

Stancie za mna - wysocy czarodzieje moga znad mojej glowy rzucac zaklecie i jak macie jakies luki to mozecie strzelac rowniez w ten sam sposob.

Myśle że łuki niewiele szkody wyrządzą szkeletom...

Jak dobrze przypieprzysz drzewcem to można zrobić krzywdę nawet łukiem

Widząc przeciwników zdążających w waszą stronę, cofacie sie ku ścianie, ku ołtarzowi. Odwracacie głowy i... widzicie przed soba stare malunki i płaskorzeźby, małe figurki pokryte pajęczynami – nie ma jednak nigdzie przejścia! Musiało zamknąć się, gdy wy z zadartymi głowami podziwialiście katedrę. Zapewne gdzie tu jest jakiś przycisk, może dźwignia, która powoduje otwarcie tego przejścia, ale czy jest czas na poszukiwania?


Co robicie?

Niech ktos ze mna oslania jedna osoba, ktora zajmie sie poszukiwaniami tej dzwigni lub przycisku. Szybciej! Nadchodza!

Jeśli szkielety są daleko i wiem, że nie zrobię żadnemu z towarzyszy krzywdy- rzucam lodową strzałę.
Thorin, osłaniaj nas, jesteś najlepiej wyszkolony w walce wręcz.

Nie ma sprawy - ale wiecie - ich jest trochę dużo więc czyjaś jeszcze pomoc by mi się pewnie przydała, ale będę robił co w mojej mocy

Spluwam w dłonie i łapie moj topór

Niech gra muzyka!

naciskam i macam wszystkie figurki w pobliżu miejsca gdzie było przejście...

Ponawiam pytanie (do tych, którzy nie odpowiedzieli): Co robicie?

Wypuszczam kilka strzał w kierunku szkieletorów. Jeśli sytuacja mi na to pozwala staram się później szukać wyjścia, szukając dźwigni czy przycisków na ścianie, którą mam za plecami.

Stoję gotowy do walki i czekam aż szkielety nadejdą...

Zapada cisza... kilka chwil, podczas których słychać głośne oddechy, nierówne, poszarpane, jak gdyby będące wyrazem napięcia, niecierpliwości. Oto nadeszła chwila, na którą czekaliście od momentu wkroczenia do podziemi i która była nieuchronna: przed wami wrogowie, z którymi przyjdzie się zmierzyć, rozpocząć bój śmiertelny. Rozlega się miarowy, odbijający sie echem ścian, odgłos kroków gdy szkielety z mieczami w dłoniach podążają prosto ku wam.
Pierwszy z osłupienia budzi sie Thorin i unosząc lekko topór rozpoczyna bieg w kierunku pierwszego z przeciwników. Zamach, cios, uderzenie stali o stal, trzask gdy potężny topór gruchocze lekki miecz, gdy kości są rozbijane w pył, gdy resztki tego, co jeszcze przed chwilą było szkieletem rozpada się na posadzkę. W tym samym czasie Illaifen przyklęka lekko, mamrocząc pod nosem jakieś zaklęcie. Z jego złożonych, aczkolwiek otwartych dłoni wydobywa sie okruch lodu, przelatuje tuż nad głową krasnoluda i uderza w następnego z przeciwników; w samą porę, gdyż Thorin stracił na moment równowagę po uderzeniu, które napotkało opór lżejszy, niżby się wydawało iż może napotkać.
Nagle oczy wszystkich zwracają się w stronę ściany. Widzicie wyraźnie, jak dwa szkielety okrążają April, do tej pory pozostającą na uboczu, próbującą się skupić nad jakimś czarem. Ecthelion i Illaifen rzucają się na pomoc, lecz niebawem stają zdziwieni: oto bowiem ruchy młodej czarodziejki stają sie szybkie, nieomal niezauważalne, z łatwością mija ona teraz przeciwników, obchodzi ich od tyłu i sprawnym ruchem wbija jednemu z nich sztylet w nasadę czaszki. Drugi z nich, zdezorientowany przystaną na chwile, natychmiast jednak zostaje przyszyty strzałami wypuszczonymi przez Galmaris. April przestaje walczyć i z niejakim zdziwieniem (i wyrazem grozy na twarzy) przygląda się naderwanej sukni.
Thorin wciąż opiera sie o posadzkę, brakuje mu ułamków sekundy aby wstać. Nadchodzi jednakże odsiecz w postaci Ectheliona, który biegnąc z okrzykiem na ustach taranuje najbliższego ze szkieletów, wpada pomiędzy ich grupkę, tnie szaleńczo, na poły na oślep, na poły celnie, rozbija szyki, wprowadza zamęt. Illaifen wyrywa z rąk Henna kostur, staje na szeroko rozstawionych nogach zasłaniając tym samym dostęp do Galmaris, która tym czasem próbuje celować z łuku. Strzały jednak nie robią szkieletom zbyt wielkich szkód, ześlizgując sie po niewielkich tarczach lub... przelatując między żebrami. Thorin łapiąc równowagę, celnym ciosem posyła na przeciwległą ścianę kolejnego kościeja. Elf skupia na sobie uwagę dwóch następnych, niebawem dołącza do niego łowca, opierają się o siebie plecami, odpierają ataki, zdobywając stopniową przewagę. Zdają się być okrążeni. Jeden, potem drugi – szkielety cofają sie pod ciosami mieczy i uderzeniami drewnianego kostura, jeden z nich zostaje pokonany. Pada na posadzkę także Ecthelion, doszedł go cios ciężkiej rękawicy którą miał na sobie jeden z napastników, po policzku i skroni zaczyna spływać krew. Osłania sie on mieczem od ciosów, które spadają nań z góry. Wstaje , pomimo krwi i bólu unosi miecz, zadaje ciosy. Szkielet syczy, klekocze, stal uderza o stal, bronie spotykają się w powietrzu, ocierają sie o siebie, niczym kochankowie w szybkim tańcu. Z każdą chwilą ciosy mężczyzny są coraz celniejsze, coraz słabiej parowane, w końcu pojedynek zakończony zostaje jego zwycięstwem, miecz przeciwnika pęka a on sam upada z czaszką rozcięta na dwoje.
Już tylko dwóch przeciwników. Thorin rzuca sie przed siebie aby dobić tego, który próbuje wyciągnąć z czaszki strzały, miotając przy tym jakieś krasnoludzkie przekleństwa od których brzmienia Galmaris, domyślając się cóż słowa te mogą znaczyć, różowieje aż po czubeczki uszu. Krasnolud dysząc ciężko spogląda na leżącego pod ścianą, krwawiącego Ectheliona, na czerwoną Galmaris, na April, dla której wydaje sie istnieć tylko jej rozdarta suknia i na stojącego obok Illaifena. Na samym środku komnaty został ostatni szkielet. Jeden rzut potężnego topora – i oto drużyna jest zwycięska!

Ciszę, która zapanowała po walce, przerywa nagle okrzyk Henna: „Znalazłem!”. Cała drużyna odwraca sie, aby zobaczyć uśmiechniętą twarz druida i otwarte tajemne wejście.


Co robicie?

Leżąc pod ścianą

Czy mógłby mi ktoś pomóc?? Jestem troche oszołomiony i nie dam rady wstać...

Ocieram ręką krew z twarzy...

Na wszelki wypadek czekam w pogotowiu z toporem w ręce.

Niech ktoś obada resztki szkieletów. Na razie zostańmy tutaj - jak się pozbieramy to będziemy zwiedzać komnatę dalej.

Leżąc pod ścianą

Czy mógłby mi ktoś pomóc?? Jestem troche oszołomiony i nie dam rady wstać...

Ocieram ręką krew z twarzy...

Nic poważnego ci się na szczęście nie stało - zdarta skóra, nieco krwi. Przez jakiś czas dziewki w karczmach będą na ciebie krzywo patrzeć, ale zemrzeć to od tego nie zemrzesz.

To się nazywa wściekłość... A urywać sukni nie było powodu, bowiem rozerwanie miało raptem cal... może dwa... gdzieś u samego dołu...

To wszyscy w miarę cali? Moze obejrzymy co zostało z naszych przeciwnkiów, moze akurat znajdziemy coś ciekawego?
Oglądam pozostałości po szkieletach. Czy coś znajduję?

Zbieram nadające się jeszcze do użycia strzały.

Nędzne kreatury, za tesłownictwo powinny poumierać jeszcze choćby i ćwierć raza.

Z przeciwników została kupka kości. I uzbrojenie w postaci pordzewiałych mieczy i dziurawych kolczug.

Z przeciwników została kupka kości. I uzbrojenie w postaci pordzewiałych mieczy i dziurawych kolczug.

Henn "odkrył" korytarz którym tu weszliście.
Nie.

Idę z April i staram się ją osłaniać.