Mystica RPG

Nie ma sprawy - ale wiecie - ich jest trochę dużo więc czyjaś jeszcze pomoc by mi się pewnie przydała, ale będę robił co w mojej mocy

Spluwam w dłonie i łapie moj topór

Niech gra muzyka!

naciskam i macam wszystkie figurki w pobliżu miejsca gdzie było przejście...

Ponawiam pytanie (do tych, którzy nie odpowiedzieli): Co robicie?

Wypuszczam kilka strzał w kierunku szkieletorów. Jeśli sytuacja mi na to pozwala staram się później szukać wyjścia, szukając dźwigni czy przycisków na ścianie, którą mam za plecami.

Stoję gotowy do walki i czekam aż szkielety nadejdą...

Zapada cisza... kilka chwil, podczas których słychać głośne oddechy, nierówne, poszarpane, jak gdyby będące wyrazem napięcia, niecierpliwości. Oto nadeszła chwila, na którą czekaliście od momentu wkroczenia do podziemi i która była nieuchronna: przed wami wrogowie, z którymi przyjdzie się zmierzyć, rozpocząć bój śmiertelny. Rozlega się miarowy, odbijający sie echem ścian, odgłos kroków gdy szkielety z mieczami w dłoniach podążają prosto ku wam.
Pierwszy z osłupienia budzi sie Thorin i unosząc lekko topór rozpoczyna bieg w kierunku pierwszego z przeciwników. Zamach, cios, uderzenie stali o stal, trzask gdy potężny topór gruchocze lekki miecz, gdy kości są rozbijane w pył, gdy resztki tego, co jeszcze przed chwilą było szkieletem rozpada się na posadzkę. W tym samym czasie Illaifen przyklęka lekko, mamrocząc pod nosem jakieś zaklęcie. Z jego złożonych, aczkolwiek otwartych dłoni wydobywa sie okruch lodu, przelatuje tuż nad głową krasnoluda i uderza w następnego z przeciwników; w samą porę, gdyż Thorin stracił na moment równowagę po uderzeniu, które napotkało opór lżejszy, niżby się wydawało iż może napotkać.
Nagle oczy wszystkich zwracają się w stronę ściany. Widzicie wyraźnie, jak dwa szkielety okrążają April, do tej pory pozostającą na uboczu, próbującą się skupić nad jakimś czarem. Ecthelion i Illaifen rzucają się na pomoc, lecz niebawem stają zdziwieni: oto bowiem ruchy młodej czarodziejki stają sie szybkie, nieomal niezauważalne, z łatwością mija ona teraz przeciwników, obchodzi ich od tyłu i sprawnym ruchem wbija jednemu z nich sztylet w nasadę czaszki. Drugi z nich, zdezorientowany przystaną na chwile, natychmiast jednak zostaje przyszyty strzałami wypuszczonymi przez Galmaris. April przestaje walczyć i z niejakim zdziwieniem (i wyrazem grozy na twarzy) przygląda się naderwanej sukni.
Thorin wciąż opiera sie o posadzkę, brakuje mu ułamków sekundy aby wstać. Nadchodzi jednakże odsiecz w postaci Ectheliona, który biegnąc z okrzykiem na ustach taranuje najbliższego ze szkieletów, wpada pomiędzy ich grupkę, tnie szaleńczo, na poły na oślep, na poły celnie, rozbija szyki, wprowadza zamęt. Illaifen wyrywa z rąk Henna kostur, staje na szeroko rozstawionych nogach zasłaniając tym samym dostęp do Galmaris, która tym czasem próbuje celować z łuku. Strzały jednak nie robią szkieletom zbyt wielkich szkód, ześlizgując sie po niewielkich tarczach lub... przelatując między żebrami. Thorin łapiąc równowagę, celnym ciosem posyła na przeciwległą ścianę kolejnego kościeja. Elf skupia na sobie uwagę dwóch następnych, niebawem dołącza do niego łowca, opierają się o siebie plecami, odpierają ataki, zdobywając stopniową przewagę. Zdają się być okrążeni. Jeden, potem drugi – szkielety cofają sie pod ciosami mieczy i uderzeniami drewnianego kostura, jeden z nich zostaje pokonany. Pada na posadzkę także Ecthelion, doszedł go cios ciężkiej rękawicy którą miał na sobie jeden z napastników, po policzku i skroni zaczyna spływać krew. Osłania sie on mieczem od ciosów, które spadają nań z góry. Wstaje , pomimo krwi i bólu unosi miecz, zadaje ciosy. Szkielet syczy, klekocze, stal uderza o stal, bronie spotykają się w powietrzu, ocierają sie o siebie, niczym kochankowie w szybkim tańcu. Z każdą chwilą ciosy mężczyzny są coraz celniejsze, coraz słabiej parowane, w końcu pojedynek zakończony zostaje jego zwycięstwem, miecz przeciwnika pęka a on sam upada z czaszką rozcięta na dwoje.
Już tylko dwóch przeciwników. Thorin rzuca sie przed siebie aby dobić tego, który próbuje wyciągnąć z czaszki strzały, miotając przy tym jakieś krasnoludzkie przekleństwa od których brzmienia Galmaris, domyślając się cóż słowa te mogą znaczyć, różowieje aż po czubeczki uszu. Krasnolud dysząc ciężko spogląda na leżącego pod ścianą, krwawiącego Ectheliona, na czerwoną Galmaris, na April, dla której wydaje sie istnieć tylko jej rozdarta suknia i na stojącego obok Illaifena. Na samym środku komnaty został ostatni szkielet. Jeden rzut potężnego topora – i oto drużyna jest zwycięska!

Ciszę, która zapanowała po walce, przerywa nagle okrzyk Henna: „Znalazłem!”. Cała drużyna odwraca sie, aby zobaczyć uśmiechniętą twarz druida i otwarte tajemne wejście.


Co robicie?

Leżąc pod ścianą

Czy mógłby mi ktoś pomóc?? Jestem troche oszołomiony i nie dam rady wstać...

Ocieram ręką krew z twarzy...

Na wszelki wypadek czekam w pogotowiu z toporem w ręce.

Niech ktoś obada resztki szkieletów. Na razie zostańmy tutaj - jak się pozbieramy to będziemy zwiedzać komnatę dalej.

Leżąc pod ścianą

Czy mógłby mi ktoś pomóc?? Jestem troche oszołomiony i nie dam rady wstać...

Ocieram ręką krew z twarzy...

Nic poważnego ci się na szczęście nie stało - zdarta skóra, nieco krwi. Przez jakiś czas dziewki w karczmach będą na ciebie krzywo patrzeć, ale zemrzeć to od tego nie zemrzesz.

To się nazywa wściekłość... A urywać sukni nie było powodu, bowiem rozerwanie miało raptem cal... może dwa... gdzieś u samego dołu...

To wszyscy w miarę cali? Moze obejrzymy co zostało z naszych przeciwnkiów, moze akurat znajdziemy coś ciekawego?
Oglądam pozostałości po szkieletach. Czy coś znajduję?

Zbieram nadające się jeszcze do użycia strzały.

Nędzne kreatury, za tesłownictwo powinny poumierać jeszcze choćby i ćwierć raza.

Z przeciwników została kupka kości. I uzbrojenie w postaci pordzewiałych mieczy i dziurawych kolczug.

Z przeciwników została kupka kości. I uzbrojenie w postaci pordzewiałych mieczy i dziurawych kolczug.

Henn "odkrył" korytarz którym tu weszliście.
Nie.

Idę z April i staram się ją osłaniać.

Nie mając nic innego do roboty idę za April i Thorinem.

Dobra, ruszmy się w końcu. Nie możemy tu stać przez całą wieczność

Pomagam reszcie z drzwiami...

Podchodzicie do wielkich, dwuskrzydłowych drzwi. Są one proste, nie mają żadnych ozdób ani upiększeń, nie licząc metalowych wzmocnień i okuć. Na samym środku widać sporych rozmiarów zamek... April pcha lekko drzwi, te jednak ani drgną. Także Thorin próbuje je forsować, głuchy dźwięk uderzeń odbija się w wielkiej sali i... nie dzieje się nic ponadto. Pomimo waszych wysiłków, drzwi pozostają nieporuszone.

Zaklecia nic tu nie dadzą, znając życie w pobliżu jest jakaś dzwignia. Proponuje jej poszukać.

W drzwiach jest zamek. Potężny, żelazny zamek. Nie wygląda, aby były one otwierane w inny sposób.

Może spróbujemy razem... Może stary zamek nie oprze się sile kilku mężczyzn...Dobry pomysł... Zupełnie o tych kluczach zapomniałem...

Podchodze do zamka i próbóje po kolei kluczami otwierać zamek...

Ecthelion próbuje po kolei wszystkie klucze, jeden za drugim... W pewnym momencie słychać głośne kliknięcie, po czym zamek zostaje otwarty, wrota zaś uchylone. Za nimi widać pustkę i ciemność...

Ma ktoś pochodnię po reką? Wchodzenie w takie miejsce bez światła jest samobójstwem.

Już nie pamiętam czy mamy jakąś ale na pewno można zrobić coś na kształt pochodni ze sprzętów z tego pomieszczenia - z tego co pamiętam szkielety siedziały na czymś.

Macie lampy.